Czym jest odbudowa zasobów przyrodniczych i dlaczego jej potrzebujemy?

Odbudowa zasobów przyrodniczych jest to proces mający na celu wspomaganie odbudowy ekosystemu, który uległ degradacji, uszkodzeniu lub zniszczeniu, oraz przywrócenie przyrody wszędzie – od obszarów rolnych i leśnych po środowisko morskie i przestrzenie miejskie. Zdrowe ekosystemy są bardziej odporne na skutki zmiany klimatu, mogą być również pomocne w dostosowaniu się do tej zmiany, mogą poprawić łączność z innymi ekosystemami oraz zwiększyć liczebność populacji gatunków tam żyjących. Środki mogą dotyczyć poprawy stanu zdegradowanej gleby i gruntów rolnych w sposób naturalny, jak na przykład dzięki żywopłotom i drzewom, dzięki odtworzeniu monokulturowych plantacji leśnych z rodzimymi lasami, dzięki „zazielenieniu” miast, budynków i infrastruktury, ponownemu sadzeniu traw morskich na dnie morskim, odwróceniu presji powodowanych przez człowieka, takich jak zanieczyszczenie i pestycydy. Odbudowa zasobów przyrodniczych nie oznacza zahamowania działalności gospodarczej w odbudowanych ekosystemach, ale przede wszystkim dotyczy wspólnego życia i produkowania w większym poszanowaniu przyrody.

Najważniejsze korzyści płynące z inwestycji w odbudowę zasobów przyrodniczych przedstawiono w zestawieniu informacji. Odbudowa ekosystemów zwiększy produkcję rolną i zwiększy w znaczny sposób tarliska i obszary dojrzewania narybku, zmniejszając w ten sposób ryzyko związane z bezpieczeństwem żywnościowym i zwiększając odporność systemu żywnościowego. Zdrowa przyroda wzmacnia systemy wspomagania życia – od produkcji tlenu, zapylania po dostarczanie świeżej wody pitnej i zdrowych gleb. Odbudowa zasobów przyrodniczych odgrywa ważną rolę w ograniczaniu globalnego ocieplenia dzięki wychwytywaniu i składowaniu dwutlenku węgla oraz przystosowaniu się do zmiany klimatu, a także w łagodzeniu skutków coraz bardziej gwałtownych klęsk żywiołowych, takich jak powodzie, susze i fale upałów. Naturalne ekosystemy są równie ważne dla naszego zdrowia fizycznego i psychicznego, a także są siedliskiem cennej dzikiej fauny i flory.

Jakie są ekonomiczne koszty i korzyści wynikające z tego prawa?

Szeroko zakrojona ocena skutków pokazuje, w jaki sposób zdrowsze, bardziej różnorodne biologicznie ekosystemy mają znacznie większą zdolność do przynoszenia takich korzyści jak: łagodzenie zmiany klimatu, zapobieganie klęskom żywiołowym, jakość wody, czyste powietrze, zdrowsze gleby i ogólny dobrostan.

Ogólnie rzecz biorąc, ocena skutków wskazuje, że każde euro wydane na odbudowę przynosi zwrot z inwestycji w wysokości pomiędzy 8 euro a 38 euro, w zależności od korzyści wynikających z wielu usług świadczonych przez zdrowe ekosystemy.

Koszty gospodarcze degradacji przyrody są wyjątkowo wysokie. Na przykład koszty degradacji gleby w UE przekraczają obecnie 50 mld euro rocznie. Natomiast korzyści z odbudowy zasobów przyrodniczych znacznie przewyższają koszty. Odbudowa ekosystemów morskich umożliwi odbudowę stad ryb, odwrócenie spadku liczebności owadów zapylających przyniesie korzyści rolnictwu, a lasy o większej bioróżnorodności będą bardziej odporne na zmianę klimatu.

Podając inny przykład: korzyści dla zdrowia, odporności gospodarki i rekreacji, płynące z odbudowy torfowisk, bagien, lasów, wrzosowisk i zarośli, obszarów trawiastych, rzek, jezior oraz przybrzeżnych terenów podmokłych, ocenia się na ponad 1 800 mld euro, przy czym koszty szacuje się na 150 mld euro.

Jak poważny jest problem degradacji ekosystemów i dlaczego powinniśmy pilnie podjąć działania?

Badania takie jak sprawozdanie z 2018 r. Europejskiej Agencji Środowiska pt. „Stan przyrody w Unii Europejskiej” lub prace Międzyrządowej Platformy Naukowo-Politycznej w sprawie Różnorodności Biologicznej i Funkcjonowania Ekosystemów (IPBES), pokazują, że:

81 proc. siedlisk chronionych w UE było w złym stanie, stan 36 proc. – pogarszał się, a jedynie stan 9 proc. – poprawiał się;
wszystkie europejskie ekosystemy – od naturalnych przez półnaturalne po silnie zmienione – znajdują się pod coraz większą presją i cierpią z powodu nasilających się skutków zmiany klimatu i innych zagrożeń, takich jak zanieczyszczenie związkami biogennymi, co związane jest z nadmiernym stosowaniem nawozów i środków chemicznych. Intensywne użytkowanie gruntów i zmiany tego użytkowania powodują utratę ekosystemów;
od 1970 r. tereny podmokłe w na szeroko rozumianych terenach regionu Europy Zachodniej, Środkowej i Wschodniej skurczyły się o 50 proc. 84 proc. torfowisk – ekosystemów, które mają kluczowe znaczenie dla wychwytywania i składowania dwutlenku węgla oraz filtrowania wody – ma niewłaściwy stan ochrony. W ostatnim dziesięcioleciu zmalało 71 proc. populacji ryb i 60 proc. populacji płazów;
ogólny stan lasów w UE jest zaklasyfikowany jako niezadowalający, a ekosystemy z obecną na nich intensywną działalnością rolną należą do najbardziej zagrożonych;
ekosystemy morskie stoją w obliczu poważnych wyzwań związanych z kryzysem klimatycznym, zanikaniem bioróżnorodności, nadmierną eksploatacją, zanieczyszczeniem i zniszczeniem przez gatunki inwazyjne.

W pakcie klimatycznym z Glasgow na COP26 podkreślono znaczenie ochrony, zachowania i odbudowy przyrody i ekosystemów (w tym lasów i innych ekosystemów lądowych i morskich) dla realizacji długoterminowego światowego celu klimatycznego, dzięki działaniom takim jak pochłaniacze i rezerwuary gazów cieplarnianych i dzięki ochronie różnorodności biologicznej.

W szóstym sprawozdaniu oceniającym Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu podkreślono również, że nawet przy ociepleniu o 1,5 °C, przystosowanie się do zmiany klimatu naturalnych ekosystemów będzie trudne, co powoduje wysokie ryzyko spadku bioróżnorodności, śmiertelności, wymierania gatunków i utraty powiązanych źródeł utrzymania. W sprawozdaniu wzywa się do pilnej odbudowy zdegradowanych ekosystemów w celu złagodzenia zmiany klimatu i ograniczenia jej skutków, zwłaszcza zdegradowanych terenów podmokłych i rzek, lasów i ekosystemów rolniczych.

Wniosek dotyczący prawa o odbudowie zasobów przyrodniczych stanowi wyraźny dowód na międzynarodowe przywództwo UE, jeśli chodzi o ochronę i odbudowę różnorodności biologicznej w perspektywie przygotowania globalnych ram różnorodności biologicznej na okres po 2020 roku. Odbudowa zasobów przyrodniczych to jedna z najważniejszych kwestii w skali międzynarodowej ze względu na coraz większą świadomość poważnych i nieodwracalnych skutków związanych z degradacją i bezpowrotnym zniszczeniem ekosystemów, w tym dla pilnych problemów, takich jak bezpieczeństwo żywnościowe.

Jakie działania planuje się w odniesieniu do poszczególnych ekosystemów?

We wniosku określono szereg celów szczegółowych. Obejmują one na przykład:

ekosystemy naturalne i półnaturalne – ulepszanie i przywracanie siedlisk o wysokiej bioróżnorodności na dużą skalę oraz przywracanie populacji gatunków poprzez poprawę i powiększenie ich siedlisk;
owady zapylające – odwrócenie spadku populacji pszczół, motyli, trzmieli, bzgów i innych owadów zapylających do 2030 r. oraz osiągnięcie tendencji wzrostowej w odniesieniu do populacji owadów zapylających, przy zastosowaniu metodyki regularnego monitorowania owadów zapylających;
ekosystemy leśne – osiągnięcie pozytywnej tendencji w zakresie stojącego i leżącego drewna posuszowego, nierównomiernego starzenia się lasów, łączności leśnej, liczebności pospolitych ptaków leśnych i zasobów węgla organicznego;
ekosystemy miejskie – zerowa utrata netto zielonych przestrzeni miejskich do 2030 r.; zwiększenie o 3 proc. całkowitej powierzchni zielonych przestrzeni miejskich do 2040 r.; oraz ich zwiększenie o 5 proc. do 2050 r.; co najmniej 10 proc. zwarcia miejskiego drzewostanu; oraz zysk netto zielonych przestrzeni miejskich, który jest zintegrowany z istniejącymi i nowymi budynkami i rozwojem infrastruktury;
ekosystemy rolnicze – zwiększenie liczebności motyli na obszarach trawiastych oraz ptaków krajobrazu rolniczego, zasobów węgla organicznego w glebach mineralnych gruntów uprawnych oraz udziału gruntów rolnych z elementami krajobrazu o wysokiej różnorodności; odbudowa 30 proc. osuszonych torfowisk wykorzystywanych w rolnictwie do 2030 r.; oraz 70 proc. do 2050 r.;
ekosystemy morskie – odbudowa siedlisk morskich, takich jak trawy morskie lub dno z osadami, przynoszących znaczące korzyści, w tym w zakresie łagodzenia zmiany klimatu; oraz odbudowa siedlisk najbardziej znanych gatunków morskich, takich jak delfiny i morświny, rekiny i ptaki morskie;
łączność rzeczna – identyfikowanie i usuwanie barier uniemożliwiających łączność wód powierzchniowych, tak aby do 2030 r. co najmniej 25 tys. km rzek zostało przywróconych do stanu swobodnego przepływu.

Jaki jest spodziewany wpływ odbudowy zasobów przyrodniczych na bezpieczeństwo żywnościowe i ceny żywności?

Zdrowe ekosystemy, różnorodność biologiczna i ogólna zrównoważona polityka żywnościowa mają zasadnicze znaczenie dla bezpieczeństwa żywnościowego. Odbudowa zasobów przyrodniczych jest zasadniczym elementem koniecznej reorientacji rolnictwa UE i unijnych systemów żywnościowych w kierunku zrównoważonej polityki i odejścia od importu środków produkcji, takich jak paliwa kopalne, nawozy i pasze.

W rzeczywistości wielu rolników już odczuwa skutki degradacji przyrody i utratę różnorodności biologicznej. Obecnie degradacja gleby w całej UE dotyka od 61 do 73 proc. gruntów rolnych, co ogranicza zdolność Europy do produkcji żywności w niektórych regionach. Sama erozja powoduje straty w wysokości prawie 3 mln ton pszenicy i 0,6 mln ton kukurydzy rocznie. W skali globalnej degradacja gruntów zmniejszyła już produktywność 23 proc. powierzchni gruntów, a światowym uprawom grożą straty w wysokości 577 mld dolarów rocznie z powodu utraty owadów zapylających.

Rosyjska inwazja na Ukrainę również przyspieszyła tendencję wzrostową cen żywności spowodowaną przez kryzys związany z COVID-19 i złe zbiory w krajach będących producentami, które dotknęły ekstremalne warunki pogodowe. Ma to dramatyczny wpływ na bezpieczeństwo żywnościowe poza UE, w szczególności w Afryce.

Środki odbudowy zasobów przyrodniczych poprawiają bezpieczeństwo żywnościowe już w perspektywie krótkoterminowej. Chociaż odbudowa całych ekosystemów wymaga zazwyczaj ponad 10 lat, niektóre działania w tym zakresie mają widoczne pozytywne skutki w perspektywie krótkoterminowej (1–4 lata). Na przykład wpływ pasów kwiatowych, żywopłotów i innych elementów krajobrazu na wskaźniki zapylania i liczebność owadów zapylających może być niemal natychmiastowy, co zwiększa plony. Innym przykładem jest ograniczenie erozji gleby za pomocą murków kamiennych, miedz porośniętych trawami i innych elementów umożliwiających utrzymanie osadów w granicach pól rolniczych. W środowisku morskim niektóre komercyjne gatunki ryb i skorupiaków mogą szybko odbudować się na dobrze wdrożonych obszarach ograniczonych połowów lub strefach zakazu połowów – przy pięciokrotnym wzroście połowów w ciągu kilku lat.

Ponadto zmniejszenie zależności od paliw kopalnych w łańcuchu dostaw żywności, zwłaszcza od nawozów i chemikaliów importowanych z Rosji i Białorusi, pomoże rolnikom w zarządzaniu rosnącymi cenami środków produkcji rolnej i utrzymaniu cen konsumpcyjnych na rozsądnym poziomie.

Badania wykazały również, że środki na rzecz dywersyfikacji rolnictwa mogą poprawić bioróżnorodność, zapylanie, zwalczanie agrofagów, obieg składników pokarmowych, żyzność gleby i regulację wód bez uszczerbku dla plonów. Podobnie stwierdzono, że praktyki agroekologiczne (dywersyfikacja upraw, system rolno-leśny, mieszane systemy upraw i chowu zwierząt gospodarskich oraz praktyki poprawiające jakość gleby) mają pozytywny wpływ na bezpieczeństwo żywnościowe i żywienie. Pozytywne wyniki były związane głównie z gospodarstwami domowymi w krajach o niskich i średnich dochodach.

W perspektywie średnio- i długoterminowej połączenie kryzysu klimatycznego i kryzysu związanego z bioróżnorodnością należy do największych zagrożeń dla bezpieczeństwa żywnościowego. Odbudowa ma zasadnicze znaczenie dla przeciwdziałania wielu istotnym zagrożeniom dla produkcji żywności. Obejmuje ona:

zwiększanie zdrowia i żyzności gleby w celu zmniejszenia zależności od nawozów chemicznych;
zwiększenie populacji owadów zapylających – prawie 5 mld euro rocznej produkcji rolnej UE przypisuje się bezpośrednio owadom zapylającym;
promowanie naturalnego zwalczania agrofagów w celu zmniejszenia zależności od pestycydów chemicznych;
wspieranie opartych na zasobach przyrody rozwiązań mających na celu przeciwdziałanie zmianie klimatu, takich jak sadzenie drzew i przywracanie równin zalewowych, co przyczyni się również do zmniejszenia związanych z klimatem zagrożeń dla rolnictwa.

W ramach trwających obecnie starań, których celem jest uprzedzanie problemów związanych z brakiem bezpieczeństwa żywnościowego, Komisja przeprowadzi analizę wszystkich czynników braku bezpieczeństwa żywnościowego, aby określić środki, które mogą okazać się konieczne do wprowadzenia w perspektywie średnio- i długoterminowej.

W jaki sposób odbudowa zasobów przyrodniczych pomoże przeciwdziałać zmianie klimatu?

Utrata bioróżnorodności i kryzys klimatyczny są ze sobą ściśle powiązane, a ich skutki wzajemnie się wzmacniają. Gdy wzmacniamy przyrodę, pomagamy również walczyć z kryzysem klimatycznym. W związku z tym odbudowa ekosystemów jest kluczowym rozwiązaniem opartym na zasobach przyrody w celu zaradzenia kryzysom związanym z bioróżnorodnością i klimatem.

Wiele zdegradowanych siedlisk, takich jak lasy, torfowiska, słone bagna, łąki trawy morskiej, ma znaczny potencjał składowania dwutlenku węgla w biomasie i glebie. Ich odbudowa stanowi zasadniczy element strategii łagodzenia zmiany klimatu.

Odbudowa zasobów przyrodniczych pomaga również przystosować się do zmiany klimatu. Zdrowe rzeki, równiny zalewowe i tereny podmokłe wchłaniają wodę powodziową skuteczniej i po niższych kosztach niż struktury stworzone przez człowieka, a kiedy przywrócimy przyrodę do miast, ochłodzi to okoliczne obszary, przyczyniając się do zmniejszenia wpływu fal upałów i znacznie ograniczając energię potrzebną do klimatyzacji.

Co oznacza ten wniosek dla właścicieli gruntów, leśników, rolników i rybaków?

We wniosku nie nakłada się żadnych bezpośrednich obowiązków na właścicieli gruntów, leśników, rolników lub rybaków, są to obowiązki wyłącznie państw członkowskich. Wniosek obejmuje cele dotyczące ekosystemów rolniczych, takie jak: zapewnienie odbudowy populacji owadów zapylających i ptaków krajobrazu rolniczego, ponowne nawadnianie torfowisk i zwiększenie ilości elementów krajobrazu, takich jak żywopłoty. Będzie to wymagało poprawy praktyk rolniczych, a wiele zmian będzie ściśle zgodnych z istniejącymi celami unijnej strategii. Wniosek zawiera również cele dotyczące ekosystemów rolniczych, takie jak zwiększenie liczby ptaków, drewna posuszowego, łączności leśnej, zasobów węgla organicznego oraz udziału lasów o nierównomiernie starzejącej się strukturze. Mają one zasadnicze znaczenie dla skierowania rolnictwa i leśnictwa UE na ścieżkę zrównoważonego rozwoju i zapewnienia wydajności produkcji żywności i odporności. We wniosku zawarto również cele dotyczące ekosystemów morskich. Odtworzenie ekosystemów morskich, szczególnie ważne dla tarlisk i siedlisk dojrzewania narybku, pozwoli stadom ryb na odbudowę i dostarczy rybakom związanych ze zwiększonymi połowami korzyści ekonomicznych i społecznych.

Zrównoważone rolnictwo ma zasadnicze znaczenie dla zachowania wielu gatunków i siedlisk na obszarach bogatych w bioróżnorodność. Istnieje wiele ekstensywnych praktyk rolniczych, które przynoszą liczne i znaczące korzyści pod względem ochrony bioróżnorodności, usług ekosystemowych i elementów krajobrazu. Są to na przykład: rolnictwo precyzyjne, rolnictwo ekologiczne, agroekologia, system rolno-leśny i trwałe użytki zielone o niskiej intensywności.

Również niektóre praktyki leśne będą musiały ulec dostosowaniu, aby większe obszary leśne zbliżyły się do stanu półnaturalnego lub naturalnego, przy mniejszej intensywności pozyskiwania drewna w ramach leśnictwa bliższego naturze.

Inwestycje w odbudowę zawsze jednak przyniosą korzyści, które niejednokrotnie są większe niż wydane na nie pieniądze lub przeprowadzone zmiany. Przyszłe uprawy i uzyski drewna będą prawdopodobnie bardziej stabilne, a odporność na szkodniki i ekstremalne zdarzenia pogodowe będzie większa. Odbudowane lasy będą mniej podatne na pożary lasów i susze ze względu na bardziej zróżnicowany rozkład gatunków drzew. Wszystkie te elementy będą miały bezpośredni pozytywny wpływ na rolników, leśników i właścicieli gruntów.

W miarę dostosowywania się modeli biznesowych pojawią się również nowe formy dochodów. Na przykład dochody z turystyki i działalności rekreacyjnej prawdopodobnie wzrosną, ponieważ to w zdrowych ekosystemach ma miejsce wysokiej jakości turystyka.

Co oznacza ten wniosek dla małych i dużych miast oraz przedmieść?

Wniosek ma na celu zapewnienie od teraz do 2050 r. stałego wzrostu zielonych przestrzeni miejskich i zwarcia drzewostanu na gęsto zaludnionych obszarach. Można to osiągnąć poprzez „zazielenianie” procesów urbanistycznych z biegiem czasu, odbudowę zdegradowanych terenów przemysłowych, zwiększenie liczby dachów zielonych, sadzenie drzew na ulicach, tworzenie mikro parków i terenów zielonych, a nawet „zazielenianie” parkingów. Wiele inspirujących przykładów takich projektów jest opracowywanych w całej Europie, w tym jako część nowego europejskiego Bauhausu.

Nowe budynki można od samego początku budować z myślą o zazielenianiu miast. Wiele miast UE posiada duże obszary opuszczonych i zanieczyszczonych terenów, które nadają się do renaturalizacji.

Wraz z upływem czasu wniosek przewiduje odejście rozwoju miast od utraty przestrzeni zielonych i zwarcia drzewostanu

Co oznacza ten wniosek dla codziennego życia Europejczyków?

Na co dzień wniosek oznacza bardziej ekologiczne, odbudowane ekosystemy w dużych i małych miastach oraz ich okolicach, a także zdrowsze i bardziej różnorodne biologicznie wybrzeża, rzeki, lasy i obszary wiejskie.

Wniosek wzmacnia również przyszłość gospodarczą i odporność UE. Odbudowane ekosystemy zapewniają stałe zaopatrzenie w produktywną glebę, czystą wodę i powietrze, zdrowe rybołówstwo, zrównoważone zasoby naturalne i surowce, a także, co niezwykle ważne, odbudowane ekosystemy są niezbędnym i racjonalnym pod względem kosztów sposobem łagodzenia zmiany klimatu i przystosowania się do niej.

W jaki sposób wniosek będzie wdrażany, monitorowany i egzekwowany?

Oczekuje się, że państwa członkowskie przedstawią Komisji do oceny krajowe plany odbudowy w ciągu dwóch lat od wejścia w życie rozporządzenia, wskazując, w jaki sposób osiągną wyznaczone cele. Będą one również zobowiązane do monitorowania postępów i składania sprawozdań na ich temat. Europejska Agencja Środowiska będzie regularnie sporządzać sprawozdania techniczne z postępów w realizacji celów. Z kolei Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wdrażania prawa o odbudowie zasobów przyrodniczych.

Przyczyni się to do regularnych sprawozdań Komisji z postępów w realizacji unijnej strategii na rzecz bioróżnorodności 2030. W ramach nowych ram zarządzania mechanizm monitorowania i przeglądu unijnej strategii na rzecz bioróżnorodności 2030 umożliwi regularną ocenę postępów i podejmowanie działań korygujących, jeśli będą one potrzebne.

W związku z tym wniosek przyczynia się do stworzenia zintegrowanego podejścia do bioróżnorodności, klimatu i źródeł utrzymania.

Jakie możliwości finansowania są dostępne na szczeblu UE?

Unijna strategia na rzecz bioróżnorodności 2030 przewiduje w nadchodzących latach odblokowanie ponad 20 mld euro rocznie na różnorodność biologiczną w ramach Europejskiego Zielonego Ładu. W szczególności w wieloletnich ramach finansowych (WRF) UE na lata 2021–2027 przyjęty cel w zakresie finansowania bioróżnorodności zakłada przeznaczenie 7,5 proc. budżetu UE na bioróżnorodność od 2024 r., a następnie zwiększenie tego odsetka do 10 proc. w latach 2026 i 2027. W obecnych WRF około 100 mld euro zostanie przeznaczone na wydatki związane z bioróżnorodnością, w tym na odbudowę zasobów przyrodniczych.

Komisja dąży do zapewnienia, aby finansowanie odbudowy zasobów przyrodniczych i bioróżnorodności było w pełni zintegrowane z Instrumentem na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności, InvestEU, europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi, wspólną polityką rolną, Europejskim Funduszem Morskim, Rybackim i Akwakultury, funduszami badawczymi oraz programem LIFE na rzecz środowiska i klimatu.

Fundusze UE, takie jak wspólna polityka rolna i Fundusz na rzecz Sprawiedliwej Transformacji, a także różne fundusze krajowe w większości państw członkowskich UE, pomogą rolnikom w przechodzeniu na bardziej zrównoważone rolnictwo lub inną działalność bliższą przyrodzie. W przedstawionym również dzisiaj wniosku dotyczącym pestycydów UE zawarła swoją odpowiedź na zmianę podejścia do pestycydów i wsparcie rolników w tym zakresie. Przez 5 lat państwa członkowskie będą mogły korzystać z WPR do pokrycia kosztów związanych z nowymi wymogami dla rolników. Może to zrekompensować wszelkie dodatkowe koszty i zapobiec zwyżce cen żywności.

Dzięki rolnictwu regeneratywnemu i przyszłym ramom certyfikacji usuwania dwutlenku węgla Komisja będzie propagować nowy model biznesowy w zakresie pochłaniania dwutlenku węgla przez grunty, w tym zachęty finansowe do wprowadzania rozwiązań opartych na zasobach przyrody.

Państwa członkowskie mogłyby promować instrumenty rynkowe, aby pomóc w pokryciu kosztów odbudowy i zapobiec degradacji, np. podejścia fiskalne, płatności za usługi ekosystemowe, systemy płatności oparte na rezultatach itp.

A co z globalnymi wysiłkami? W jaki sposób wniosek wpisuje się w stanowisko UE w sprawie przeciwdziałania utracie bioróżnorodności na świecie?

Oenzetowska Dekada Restytucji Ekosystemów, trwająca od 2021 r. do 2030 r., odbywające się obecnie negocjacje w sprawie globalnych ram różnorodności biologicznej na okres po 2020 roku (COP15) na mocy Konwencji o różnorodności biologicznej (CBD), a także wnioski z 26. Konferencji Stron (COP26) ze szczytu klimatycznego w Glasgow stworzyły polityczny impuls do odbudowy zasobów przyrodniczych.

W przedmiotowym wniosku ustawodawczym – pierwszym tego rodzaju i o takiej skali – UE pokazuje, że bardzo poważnie traktuje globalne cele dotyczące powstrzymania utraty bioróżnorodności. Podejmując działanie na szczeblu UE dajemy przykład na całym świecie. Wniosek dotyczący prawa o odbudowie zasobów przyrodniczych stanowi znaczący wkład UE w trwające negocjacje na temat globalnych ram różnorodności biologicznej na okres po 2020 roku, które mają być przyjęte podczas konferencji stron Konwencji ONZ o różnorodności biologicznej COP 15, jaka ma odbyć się w Montrealu w dniach 7–15 grudnia tego roku. Wniosek ten przyczynia się również do osiągnięcia unijnych celów w zakresie łagodzenia zmiany klimatu i przystosowania się do niej w sposób racjonalny pod względem kosztów, a także do wypełnienia międzynarodowych zobowiązań UE.