Komisja Europejska przyjęła komunikat i sprawozdania które pozwolą organom europejskim i krajowym skuteczniej eliminować ryzyko prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.

Komisja pod przewodnictwem Jeana-Claude'a Junckera wprowadziła surowe przepisy unijne, opracowując czwartą i piątą dyrektywę w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy, a ponadto wzmocniła nadzorczą funkcję Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego. W sprawozdaniach zaznaczono, że konieczne jest pełne wdrożenie tych dyrektyw, podkreślając jednocześnie, że nadal trzeba usunąć szereg luk strukturalnych, jeżeli chodzi o wdrażanie unijnych przepisów w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz zwalczania finansowania terroryzmu. Dzisiejszy pakiet będzie służył jako podstawa strategicznych decyzji podejmowanych w przyszłości dotyczących tego, w jaki sposób dalej wzmacniać unijne ramy przeciwdziałania praniu pieniędzy.

W komunikacie W kierunku skuteczniejszego wdrażania unijnych ram przeciwdziałania praniu pieniędzy i zwalczania finansowania terroryzmu przedstawiono przegląd czterech opublikowanych dzisiaj sprawozdań: sprawozdanie z ponadnarodowej oceny ryzyka przedstawia aktualizację ryzyk sektorowych związanych z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu. W sprawozdaniach dotyczących oceny ostatnich przypadków prania pieniędzy na dużą skalę w sektorze finansowym, jednostek analityki finansowej oraz wzajemnych powiązań między centralnymi rejestrami rachunków bankowych przeanalizowano niedociągnięcia w obecnych procedurach nadzoru i współpracy w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz określono, w jaki sposób można usunąć te niedociągnięcia.

Sprawozdanie z ponadnarodowej oceny ryzyka to narzędzie, które ma pomóc państwom członkowskim w identyfikowaniu ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu oraz w eliminowaniu tego ryzyka. Komisja publikuje je co dwa lata od 2017 r.

W sprawozdaniu wykazano, iż większość zaleceń zawartych w pierwszej ponadnarodowej ocenie ryzyka została wykonana przez różne podmioty. Nadal utrzymuje się jednak kilka trudności horyzontalnych, w szczególności w odniesieniu do produktów anonimowych, identyfikacji właścicieli rzeczywistych oraz nowych produktów nieobjętych jeszcze regulacjami, takich jak aktywa cyfrowe. Niektóre z tych trudności zostaną pokonane dzięki transpozycji do prawa krajowego piątej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy. W sprawozdaniu przypomniano również, iż państwa członkowskie nadal są zobowiązane w pełni wdrożyć czwartą dyrektywę w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy. Komisja wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia tej dyrektywy oraz zastosowania się do zaleceń zawartych w tym sprawozdaniu. Poprawiłoby to współpracę między organami nadzoru, podniosłoby świadomość wśród podmiotów podlegających dyrektywie oraz dostarczyłoby dalszych wskazówek dotyczących określania własności rzeczywistej.

Sprawozdanie – mimo że nie wyczerpuje listy możliwych zagadnień – wykazuje, iż w szeregu zbadanych przypadków banki nie stosowały się skutecznie do wymogów dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy lub czasem w ogóle ich nie wypełniały. Nie posiadały one właściwych mechanizmów wewnętrznych, aby zapobiegać praniu pieniędzy, oraz nie dostosowywały one swoich strategii w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i zwalczania finansowania terroryzmu, gdy ich modele biznesowe były obarczone ryzykiem. W ustaleniach podkreślono również brak koordynacji między takimi strategiami, zarówno na szczeblu poszczególnych podmiotów, jak i na szczeblu grupowym.

Natomiast działania nadzorcze organów krajowych bardzo się różniły pod kątem terminowości i skuteczności. Występowały znaczne rozbieżności pod względem ustalania priorytetów, posiadanych zasobów, wiedzy fachowej i dostępnych narzędzi. W szczególności w odniesieniu do nadzoru nad grupami bankowymi, organy nadzoru miały tendencję do zbytniego polegania na ramach przeciwdziałania praniu pieniędzy przyjmującego państwa członkowskiego, co negatywnie odbiło się na skuteczności działań nadzorczych w sprawach transgranicznych na szczeblu UE. Ponadto podział zadań zmniejszył skuteczność współpracy między organami ds. przeciwdziałania praniu pieniędzy, organami nadzoru ostrożnościowego, jednostkami analityki finansowej i organami egzekwowania prawa.

Te niedociągnięcia wskazują na istnienie trudności strukturalnych we wdrażaniu przepisów UE, które zostały tylko częściowo usunięte. Rozdrobnienie pod względem regulacyjnym i nadzorczym, w powiązaniu z odmiennością zadań, uprawnień i narzędzi, z których korzystają organy publiczne, przyczynia się do osłabienia procesu wdrażania przepisów unijnych. Braki w strategiach na rzecz przeciwdziałania praniu pieniędzy i w procedurach nadzoru bardziej uwydatniają się w sytuacjach transgranicznych, zarówno w obrębie UE, jak i w odniesieniu do państw spoza UE. Choć banki i organy nadzoru podjęły już znaczące działania, wiele jeszcze pozostaje do zrobienia. Konieczne jest na przykład dalsze ujednolicenie przepisów w państwach członkowskich oraz wzmocnienie nadzoru.