Euro jest oficjalną walutą w 19 z 27 państw członkowskich UE. Zostało wprowadzone w 2002 r. po trwającym ponad 40 lat okresie przygotowań. Europejski Bank Centralny i Komisja Europejska są odpowiedzialne za utrzymywanie jego wartości i stabilności oraz za ustanowienie kryteriów, jakie kraje UE muszą spełnić, aby móc przystąpić do strefy euro.

Jednolita waluta, która jest widocznym symbolem integracji europejskiej, ma specyficzną historię dotyczącą jej projektowania, wdrażania i polityki. Chociaż euro zostało wprowadzone prawie 20 lat temu, w niektórych krajach nadal można wymienić stare narodowe banknoty i monety na wspólną europejską walutę.

W strefie euro waluta euro jest jedynym prawnym środkiem płatniczym. W przypadku braku szczegółowej umowy dotyczącej środków płatniczych wierzyciele są zobowiązani do przyjmowania płatności w euro.

Strony mogą również ustalić, że w transakcjach są wykorzystywane inne oficjalne waluty obce (np. dolar amerykański). Mogą również ustalić, że wykorzystywane są „środki płatnicze” emitowane przez podmioty prywatne, takie jak np. lokalne giełdy (np. płatności w formie bonów) lub waluty wirtualne (np. bitcoin).

Takiego rodzaju transakcje prywatne i biznesowe podlegają przepisom prawa podatkowego, prawa przedsiębiorstw, przepisom dotyczącym przeciwdziałania praniu pieniędzy i innym ogólnym przepisom dotyczącym handlu towarami. Jednak waluty, które nie są oficjalnymi walutami w krajach strefy euro, nie są regulowane prawem walutowym.